Aan het einde van de 18e eeuw werden in de Périgord molens met honderden tegelijk geteld. De kleinste beek in het bekken van het eiland kon tot het begin van de 20e eeuw een aantal van deze stromen meenemen.
Omdat de sterkte van de stroming hier niet voldoende was, werd een waterval opgewekt door een deel van het water om te leiden en vast te houden in een leemte of een dam. De hydraulische energie die door het vallende water werd opgewekt, dreef een op een as gemonteerd wiel aan, dat op zijn beurt deze draaibeweging overbracht. Deze drijfkracht kon worden gebruikt om slijpschijven, hamers, een zaag of een dynamo aan te drijven om elektriciteit te produceren aan het einde van de 19e eeuw.
Molens werden dus gedefinieerd als witte of zwarte molens, of het nu gaat om vat- of smederijmolens, een zaagmolen of een gaasmolen, afhankelijk van de machines die ze bedienen.
Illustraties:
– Foto van de molen van Sainte Claire in Périgueux in 1899. (Foto E. Audoi – prive-botsing)
– Ansichtkaart van de molens van Chamberlanne tot Parcoul (Archief Départementales de la Dordogne, 2 Fi 1169)
– Ansichtkaart van de molen van Vauclaire in Montpon-Ménestérol (Archief Départementales de la Dordogne, 2 Fi 1139)
– Ansichtkaart van de molen en het kasteel van Mauriac in Douzillac (Iconotheek van de Historische en Archeologische Vereniging van de Périgord)
– Tekening « Het dorp Saint Astier en zijn molen, gezien vanaf de rivier » in 1866 door Jules de Verneilh (1823-1899) (Archief Départementales de la Dordogne, 53 Fi 02)