« Het was absoluut noodzakelijk om het registratienummer te onthouden, want als er een oproep kwam, moest men antwoorden met het registratienummer. Niemand kende te goed Duits. Ik hoef u niet te vertellen dat 53.636 mijn nummer was, in het Duits betekent dat drei und fünfzig tausend sechs hundert sechs und dreissig . Maar als we niet automatisch antwoordden, was het een klap in het gezicht, omdat we niet hadden geantwoord. We hadden geen naam meer. De namen bestonden niet meer.
Getuigenis van Jean Serventie, gedeporteerd naar Mauthausen (nummer 42 545)
« We werden een tijdje gestopt voor de ingang. Een Spaanse gedeporteerde die Frans sprak vroeg ons of we allemaal Fransen waren. We zeiden ja en stelden hem vragen. Het enige wat hij zei was: « Hier gaan we door de deur naar binnen en door de schoorsteen naar buiten. « De deur ging open en we werden binnengelaten. Het was een vreselijk gezicht. Ik was bang. Stervende mensen, dode mensen, overal in de sneeuw.
Getuigenis van André Fortané, gedeporteerd naar Buchenwald, vervolgens naar Dora (regimentsnummer 41 631)
« We werkten zo weinig en zo hard als we konden. Van de 25 V2’s (vliegende bommen) die dagelijks in de assemblagelijn werden afgewerkt, werden er ongeveer 15 geweigerd bij de uitgangscontrole. Om deze ongrijpbare sabotage te onderdrukken, begon de SS op te hangen. Van februari tot april 1945 werden 550 gedeporteerden opgehangen in het kamp, in de fabriek of in de van Dora afhankelijke Kommandos. We moesten getuige zijn van de dood van onze kameraden.
« Getuigenis van Germaine Tillion, etnologe, gedeporteerd naar Ravensbrück (nummer 24 588)
« Het kamp leverde niet alleen goedkope arbeidskrachten aan de bedrijfsleiders wier werkplaatsen in de buurt van Ravensbrück lagen, het stuurde ze ook, op bestelling, door heel Duitsland. Dit werd transport genoemd. Voor de overeengekomen prijs kreeg de handelaar of industrieel de 500 of 1.000 vrouwen die hij vroeg, evenals de Aufseherinnen [hulpbewakers] gewapend met knuppels en getrainde honden, die in staat waren uitgeputte en ongevoede vrouwen twaalf uur per dag te bewerken tot ze stierven. Zij werden dan vervangen door anderen zonder extra kosten voor de werkgever. Maar dankzij de honden en de afranselingen waren ze, voordat ze stierven, tot het einde van hun krachten gegaan.