In de maquis was er geen comfort, kleding was problematisch en de hygiëne was rudimentair. De vele schuilplaatsen in de Dordogne waar de Maquis hun toevlucht konden zoeken waren zeer divers: ruïnes of verlaten huizen, stenen hutten, grotten of ondergrondse schuilplaatsen die in de Périgord cluzeaux werden genoemd.
In de Double bezetten de Maquis af en toe verlaten boerderijen zoals die van Jacques (Saint-André-de-Double) of Virolle (Saint-Étienne-de-Puycorbier). In Farcerie (Saint-Etienne-de-Puycorbier) groeven ze in maart 1944 een mijn, maar door een Duitse operatie konden ze die niet afmaken. Ze konden ook slapen onder « marabouts » van parachutestof. André Balès, Mickey, beschrijft de nadelen: « Dit zijn de parachutes die gebruikt werden voor het droppen van wapens, munitie en voorraden. Daar beneden is het overdag soms erg warm en ‘s nachts erg koud. Als het hard regent, als je het doek aanraakt, valt er een goot op je… ».
Meestal vertrokken de mannen naar de maquis met de kleren die ze aanhadden. Daarom organiseerden de maquisards, wanneer ze de kans kregen, operaties om voorraden jassen, broeken of schoenen terug te halen in de jeugdwerkkampen in de regio.
In de zomer van 1944 namen de maquisards van de groep François een voorraad donkerblauwe kleding in beslag die bestemd was voor de bewoners van het krankzinnigengesticht van Vauclaire (Montpon-Ménestérol). In de herfst van 1944, na de bevrijding van de Dordogne, veranderden de maquisards die aan het front van La Rochelle stonden hun kleding. « We kregen een Engels uniform, de jas en de broek, daarna de helm… », herinnert Albert Laborie zich.
Zeep was schaars en vuren werden beperkt om te voorkomen dat de kampen werden opgemerkt. André Balès herinnert zich de bijzonder slechte hygiënische omstandigheden toen hij in juni 1944 met zijn kameraden gelegerd was in Saint-Georges-Blancaneix, een klein dorp in de Landais tussen Bergerac en Mussidan: « […] Als we ‘s morgens wakker werden, stonden we aan de rand van een grote, zeer vuile vijver om ons te wassen. Als je dapper bent, was je jezelf een beetje. Zo niet, dan wacht je tot de volgende dag. […]. Er komt een epidemie van schurft en luizen. Er is niets om schurft en luizen te genezen, naakt, het scheren van de behaarde en het zoeken naar elkaars luizen. We konden de kleren niet weggooien of verbranden, want we hadden geen reserve.
De maquisards slaan altijd hun kamp op, als ze kunnen, bij een waterbron. In Virolle konden ze zich voeden dankzij de nabijheid van de rivier de Boulbène, waarin ze zich ook konden wassen. Wat de natuurlijke behoeften betreft, doet iedereen wat hij kan.
Tafel voor de marabouts van parachutestof in het kamp Boudeau van het Geheim Leger Dordogne-Noord bij Thiviers in 1944.
Scheersessie in de maquis.
Tekening van Armand Lamothe, alias Bernard, van het kamp Moulinal in Besse (bij Villefranche-du-Périgord) van de groep Roland in mei 1944.