« Op 10 mei kregen we het bevel om België binnen te trekken. We hadden weinig artillerie en rukten te voet op. We hadden de indruk dat we voorbereid waren op de vorige oorlog. De wegen waren overvol met vluchtelingen en we moesten door de binnenwegen. Toen we aankwamen, was het te laat. De doorbraak was gemaakt. Er was niet veel meer te doen. Wij drieën [hij en zijn twee broers] werden op 18 mei 1940 in België gevangen genomen.
De slag om Frankrijk door François Bouthier, van Saint-Michel-de-Double, overlevende van de Zak van Duinkerken.
« Vijf van ons gingen door de hele stad Duinkerken aan de zeezijde. We gingen naar een grote pier. Niet ver daar vandaan stonden soldaten in schuilplaatsen in het zand. Ze vertelden ons dat er binnenkort een Brits schip zou inschepen aan het einde van de steiger. We gingen erheen en het lukte ons aan boord te komen, maar niet zonder moeite. De Engelsen weigerden ons de toegang en wilden ons terug in zee gooien. Er waren praktisch alleen Engelsen aanwezig. We waren bang voor een aanval van de Duitse luchtmacht, maar de overtocht verliep uiteindelijk voorspoedig tot in Dover, waar we van boord gingen.
De uittocht naar Mussidan zoals gezien door de krant « La France de Bordeaux et du Sud-Ouest », 27 juni 1940
« In Mussidan was de opwinding nog groter: de konvooien hadden de hele weg in beslag genomen, de geur van verbrande benzine stonk in de lucht, het lawaai van de motoren verlengde zich tot een dof gezoem waaruit men het vertrekpunt niet meer kon vinden, noch de richting. De weg naar Bergerac werd al snel niet meer dan een immense bewegende lijn, waarvan de mobiliteit soms werd onderbroken door lange stops… ».
De exodus door Lucie Escaudemaison, inwoner van Mussidan
« Terwijl hele regimenten in de stad gelegerd waren, kwamen vluchtelingen van overal aan, op fietsen of in auto’s, met matrassen op het dak. De treinen, vol met passagiers, weigerden ons station te verlaten, omdat ze hun uittocht niet wilden voortzetten. Geconfronteerd met deze massale toestroom van mensen, deed de burgemeester van Mussidan een beroep op de prefectuur. Hoe geef je al deze mensen te eten? Er was geen brood meer in de bakkerijen. Het water werd meerdere uren per dag afgesloten. Om voorbijgangers in staat te stellen naar het nieuws te luisteren, lieten veel inwoners hun ramen op straat openstaan, met het radiotoestel in de buurt aangesloten.