Het verzet wordt steeds actiever: de prefect Popineau maakt zich zorgen…
27 september 1943
« De publieke opinie wordt steeds slechter […] Van passief wordt ze actief in de anti-regeringsrichting. De mensen beginnen hardop te zeggen wat ze vroeger in stilte zeiden en trotseren wat velen van hen zien als de overblijfselen van een regime dat geen stand zal houden.
31 januari 1944
« De interne situatie in het departement blijft bijzonder turbulent. Groepen rebellen zetten hun operaties steeds brutaler voort, omdat ze elke dag zien dat de onbeduidende politiemacht in de Dordogne hen niet kan verontrusten. De bevolking, soms geterroriseerd, maar vooral voorstander van dit « maquis », gaf soms openlijk haar goedkeuring. Zo heeft een groep rebellen in de loop van de afgelopen week overdag en in aanwezigheid van 150 personen voedseltitels in de gemeente Terrasson in beslag genomen. De gendarmes werden gewaarschuwd en gingen onmiddellijk ter plaatse. Ze werden bespot door deze 150 mensen die weigerden het nummer te geven van de auto waarin de daders van deze aanslag waren gevlucht.
16 maart 1944
« Bij verschillende gelegenheden heb ik de eer gehad uw aandacht te vestigen op het terrorisme dat in de Dordogne woedde en u te informeren over mijn vrees dat de situatie zou verergeren als er niet zo snel mogelijk belangrijke maatregelen werden genomen. Helaas hebben de gebeurtenissen deze vrees bevestigd. De situatie wordt steeds zorgwekkender. Inbraken, diefstallen en aanrandingen van allerlei aard nemen toe, zoals u uit mijn dagelijkse verslagen kunt opmaken. In bijna de hele afdeling treden de outlaws op als meesters, in bendes van 20, 30, 40 individuen, onder de machteloze blik van de politie: hun vermetelheid wordt steeds groter. Eergisteren, in Saint-Pardoux, organiseerden ze een wegversperring op de weg, met machinegeweren en controleerden ze de situatie. De onderprefect van Nontron werd zelf gearresteerd en kon alleen passeren op vertoon van een identiteitskaart waarop zijn beroep niet stond vermeld. Gisteren werd in de buurt van Thiviers een bevoorradingswagen van de GMR* (Mobile Reserve Groups) aangehouden en werden twee bewakers ontwapend. Het aantal moorden vermenigvuldigt zich. Ik stuur u een lijst van hen sinds 1 maart. […] Zonder enige berekeningsbasis is het heel moeilijk om het aantal vogelvrijen te evalueren. Maar we kunnen zeggen dat het er enkele duizenden zijn. Onder hen, en voornamelijk in de communistische FTP-kaderleden, waren veel Spanjaarden. Om operaties uit te voeren die nu het kader van politionele acties overstijgen en een echte oorlogsonderneming worden, is het absoluut noodzakelijk om een groot aantal troepen naar de Dordogne te sturen, bestaande uit minstens tweeduizend man met krachtige middelen […]. Ik wijs met klem op de ernst van een situatie die met de dag alarmerender wordt.
* GMR wiens roeping het handhaven van de orde is.
Verhoor van het hoofd van de SD (Gestapo) in Périgueux, Michaël Hambrecht, die vertelt over de bezorgdheid van de bezettingsautoriteiten over de groeiende kracht van het verzet in de Dordogne in 1943 en 1944
« Zodra ik in de Dordogne aankwam, op 3 juli 1943, stond de Dordogne bekend als de slechtste plaats in de hele regio van het Limoges Kommando. Aanvankelijk, tot ongeveer het voorjaar van 1944, bleef de activiteit van de verzetsbewegingen beperkt tot acties van geïsoleerde individuen tegen leden van de bezettingstroepen en hun installaties, namelijk: gewapende aanvallen op geïsoleerde soldaten, sabotage van spoorwegen, vooral van treinen die Duitse troepen en materiaal vervoerden, van Duitse auto’s en vrachtwagens en van huizen die door Duitse diensten werden bewoond. Zo ontplofte er misschien in oktober 1943 een bom in het huis waar onze afdeling was gevestigd. De daders van deze sabotagedaden handelden altijd alleen of in kleine groepen. De onderdrukking van deze activiteit kon nog doeltreffend worden uitgevoerd door middel van politiewerk en met behulp van mijn eigen zwakke krachten. Maar zelfs in die tijd kon ik mijn taak niet voor honderd procent vervullen vanwege mijn te kleine personeel. »